تاریخ و فرهنگ مردم دبی

تاریخ و فرهنگ دبی عمیقاً ریشه در سنت‌های اسلامی دارد. توجه به این نکته ضروری است که وقتی به عنوان گردشگر از دبی بازدید می‌کنید، انتظار می‌رود که به فرهنگ مردم این شهر احترام گذاشته شود و مطابق با آن رفتار شود، زیرا مردم کشور امارات، به فرهنگ و سنت‌های اسلامی خود بسیار پایبند هستند.

شهر دبی به عنوان پایتخت تفریحی خاورمیانه شناخته می‌شود و دوستداران کلاب عربی در دبی در سراسر جهان را به خود جذب می‌کند، به خصوص افرادی که به اندازه کافی ثروتمند هستند که در گران ترین مکان‌های شهر گشت و گذار کنند. در حالی که دبی این تصویر را برای گردشگران ایجاد کرده است، اما همچنان شهروندان مسلمان این کشور، همچنان اجازه انجام بسیاری از سرگرمی‌ها را ندارند. از این رو، این خدمات اغلب در مناطق توریستی و نه مسکونی قرار دارند.

در قرن هجدهم، دبی صرفا یک دهکده ماهیگیری کوچک بود، اما به تدریج به مرکزی برای صنعت غواصی مروارید تبدیل شد. دبی دانش گسترده‌ای از تجارت داشت و خانواده‌ها هم سعی در کاهش مالیات داشتند، از این رو میلیون‌ها تاجر خارجی را برای تجارت با این تکنیک جذب کردند. بعدها در قرن بیستم، شهر گسترش بیشتری یافت و به مرکز صادرات مجدد بین هند و ایران تبدیل شد. همچنین در اواخر قرن بیستم از مزایای صنعت نفت بهره مند شد. این انگیزه دبی را به تمرکز بیشتر و بیشتر بر تجارت برای جذب سرمایه‌گذاری، هدایت مازاد نفت به پروژه‌های زیربنایی مانند اسکله‌های خشک، فرودگاه‌های بین‌المللی، و مراکز تجاری برانگیخت. در اوایل دهه 90، چهره شهر تغییر کرد و صنعت گردشگری لوکس، بخش‌های مالی و املاک و مستغلات توسعه پیدا کرد. این توسعه مستلزم وجود متخصصان با مهارت بالا و تحصیل کرده بود و بسیاری از مردم عمدتاً به دو دلیل سیاست پایدار و حقوق معاف از مالیات به دبی مهاجرت کردند. بسیاری از مهاجران از بنگلادش، پاکستان، هند، مغولستان و ... به دبی مهاجرت کردند. این شهر به عنوان یک شهر جهان وطنی شناخته می‌شود و یکی از قطب‌های اقتصادی لیبرال در منطقه غربی هند است. امارات عمدتاً از سنت و مذهب فرهنگ عرب، بادیه‌نشین و اسلام پیروی می‌کند. تأثیر فرهنگ عربی و اسلامی نیز در موسیقی، لباس، معماری، سبک زندگی و غذاهای آن بسیار برجسته است. اعراب در دبی نیز مانند مسلمانان پنج بار در روز بر اساس هنجارهای دبی نماز می خوانند. دبی در مقایسه با سایر کشورهای امارات متحده عربی و کشورهای عربی نسبتا لیبرال است. اما این شهر کاملاً از قوانین اسلامی پیروی می‌کند و برای همه بازدیدکنندگان همین قوانین برقرار است. اسلام دین رسمی دبی است. از این رو مسافران نباید نظرات خود را در این مورد مطرح کنند و از هرگونه گفتگوی طولانی در مورد سیاست، منفی گرایی یا دولت فعلی خودداری کنند. سعی کنید مکالمات سبک و ساده ای داشته باشید تا زمانی که در دبی هستید مشکلی ایجاد نشود. در ماه رمضان، که ماه روزه داران است، مردم ساکن و بازدیدکنندگان نمی‌توانند از طلوع تا غروب خورشید در مکان‌های عمومی غذا بخورند. بازدیدکنندگان باید وعده‌های غذایی خود را فقط در خلوت مصرف کنید. نمایش محبت در ملاء عام نیز ممنوع است. هر گونه اعمال جنسی در مکان‌های عمومی می‌تواند منجر به اخراج و زندان شود. همچنین روابط جنسی بین زوج‌های مجرد و همجنس گرایی جرم محسوب می‌شود. گردشگران باید تمام این قوانین و مقررات را رعایت کنند.

زنان باید در مناطق عمومی، به ویژه در مناطق کرامه مثل بر-دبی و دیره پوشیده لباس بپوشند. همچنین پوشیدن بیکینی و لباس شنا در سواحل یا استخرهای دبی و یا پارک آبی دبی قابل قبول نیست. مصرف مشروبات الکلی در دبی ممنوع است و تنها در مناطق مورد تایید شیوخ مجاز است اما به طور کلی فروشگاه‌ها یا سوپرمارکت‌ها مجاز به فروش مشروبات الکلی نیستند. اگر می‌خواهید مشروبات الکلی را در خانه خود نگه دارید، باید حتما مجوز داشته باشید. علاوه بر این، نوشیدن مشروبات الکلی در ملاء عام به شدت ممنوع است. نایت کلاب دبی نیز قوانین خاص مربوط به خود را دارد که حتما قبل از حضور باید از شرایط آن مطلع شوید.

محمد بن راشد آل مکتوم شیخ فعلی دبی است. شیخ امارات یک شخص مهم همراه با ثروت، نفت و قدرت فراوان است. مردم دبی احترام زیادی برای شیخ قائل هستند و در همه جای دبی می‌توانید با پوسترهای او برخورد کنید. روزهای آخر هفته در دبی با دنیای غرب متفاوت است. جمعه و شنبه روزهای آخر هفته در دبی هستند و اکثراً همه جا در روز جمعه تعطیل است. بسیاری از سنت‌ها مانند رقص شکم، خالکوبی حنا، شتر، لامپ، و نشستن و غذا خوردن روی بالش روی زمین به فرهنگ و سنت عربی مرتبط است.

مهمان نوازی در فرهنگ روزمره اماراتی اهمیت دارد و نوشیدن قهوه عربی بخشی از میهمان نوازی است. این قهوه معطر با میخک، هل، زیره و زعفران درست می‌شود و از دیگ دالا در فنجان‌های کوچکی ریخته می‌شود. معمولا در هر مجلس رسمی که دعوت شوید، در فضای ملاقات راحت که به طور سنتی برای میزبانی از مهمانان و ملاقات با دوستان تعبیه شده با قهوه و خرما از شما پذیرایی می‌شود.

شعر در سنت عربی است که ریشه در فرهنگ بادیه نشینان عشایری دارد، جایی که برای گفتن داستان، پرداختن به مسائل در جامعه، پذیرایی از مهمانان یا سرگرم کردن آنها در سفرهای بیابانی کاربرد دارد. دو نوع شعر وجود دارد: نباتی و التغروده. شعر محاوره‌ای نباتی ساده و مستقیم است، در حالی که التغروده شعری است که بین دو نفر اجرا می‌شود. گاهی اوقات شعرخوانی همراه با رقص محلی العیاله است که به طور سنتی در جشن‌ها اجرا می‌شود. مردان عصا در دست می گیرند و در ردیف‌هایی در برابر طبل ثابت می رقصند تا وحدت را بیان کنند.

این روزها ورزش‌های آبی، ورزش‌های موتوری، و ماجراجویی‌های بیابانی، همراه با تنیس، گلف، فوتبال و راگبی، بخش بزرگی از فرهنگ محلی آخر هفته هستند. اما فرصتی برای شرکت در ورزش‌های میراث سنتی اماراتی که از شکار و بقا سرچشمه می‌گیرد، از جمله شاهین‌بازی، شتر دوانی و ورزش‌های سوارکاری وجود دارد.

زبان رسمی دبی عربی است. با این حال، بیشتر افراد در داخل و خارج از محل کار به زبان انگلیسی ارتباط برقرار می کنند. در دبی ملیت های مختلفی وجود دارد و بنابراین زبان انگلیسی یک راه ارتباطی رایج است. بیشتر جاده ها، تابلوهای مغازه ها، منوی رستوران ها و غیره به زبان انگلیسی و عربی هستند.